ફરી એક ઇચ્છા…

અમે ચાલતા-ચાલતા
સમુદ્રકાંઠે પહોચ્યા,

અમારા પગલાની છાપ
રેતના કેનવાશ પર
કોતરણી કરી રહી હતી,

એના ગાલની ગુલાબી
ગુલાબની પાંખડી જેવા હોઠ
સાંજની લાલાશમાં
વધારો કરી રહ્યા હતા,

એની કાળી કામણગારી આંખોમા,
આ કુશળ તરવૈયો ડૂબી રહ્યો હતો,

એના મખમલી હાથનો સ્પર્શ
મારા પુરા શરીરમાં
ઝણઝણાટી લાવી દેતો,

એની નાજુક કમાનાકાર કમરની
આજુબાજુ વિટણાયેલા મારા હાથ
જ્યારે પોતાની લક્ષમણરેખા ઓળંગતા
ત્યારે લજામણીની જેમ
મારી આગોશમાં સમેટાઈ જતી,

થોડી-થોડી વારે આવતી હવાની ઝાપટ
એના લાંબા કેશની રેશમી ચાદરને
મારા ચહેરા ઉપર પાથરી દેતી

પણ અચાનક આવેલા
એક અણગમા અવાજે
મારી સોનેરી પળમા ભંગ પાડ્યો,

ધીરે-ધીરે જ્યારે આંખો ખોલી
તો… ફરી એક ઇચ્છા મરી ગઈ

સવારના ૬.૩૦ વાગ્યા હતા
પથારીમાં પડેલા મારા મોબાઈલમાં….

– દીપક પરમાર ( ૦૯/૦૯/૨૦૧૧, સવારના ૧.૩૩ વાગે )